In memoriam - Fai
Vanaf het moment dat Fai bij ons kwam was hij onze kleine knuffel. Een kleine witte, een nerveus geval en bang voor van alles van plastic zakjes en stenen beeldjes tot vuurwerk. Maar al snel vond hij zijn plek in ons gezin of zoals hij het natuurlijk zag: zijn roedel. Iedereen kreeg zijn of haar rang en bijbehorende functie toebedeeld: baas, speelkameraad, opvoedkundige leerkracht (niet te verwarren met de baas) en hoofd Facilitaire Diensten.
In de loop der jaren is het nerveuze en angstige altijd wel iets gebleven, maar wel gek genoeg ook gekoppeld aan een dominantie over alles en iedereen die hij aankon. Kattenjagen is favoriet tijdverdrijf gebleven, evenals het laten opstuiven van suffe eenden op het plaatselijke uitlaatveld. Meneer had een eigen willetje en liet ook duidelijk merken wanneer hij behoefte had aan aandacht of iets lekkers. En mocht je dat niet snel genoeg doorhebben dan kreeg je een tikje tegen je been. Hij was nooit te beroerd om je er even aan te herinneren.
Buiten kon hij een lastpak zijn of de grootste speelkameraad. Het lag er maar net aan wie hij tegenover zich vond. Soms was hij de “schrik van de buurt” en het volgende moment lag hij heerlijk op de bank, rekte zich eens uit en kwam eens bij je buurten. Binnen is het altijd een knuffel geweest en eigenlijk nooit echt lastig. Wel waren er altijd witte haren om op te ruimen, overal.. We noemden hem niet voor niets “de witte tornado”. Zodra hij langs was geweest was het een ravage van witte haren. Er zijn plekken op deze wereld waar Faitje nooit is geweest maar delen van zijn vacht zullen er nog te vinden zijn…
En dan was daar natuurlijk de vriendschap en liefde. Samen hebben we 10 jaar lang lief en leed gedeeld. De kinderen zijn opgegroeid en volwassen geworden met Fai. Hij heeft ze geleerd dat een dier houden ook een verantwoordelijkheid betekent en dat ze op je moeten kunnen vertrouwen. En dat vertrouwen krijg je dan ook terug, samen met onvoorwaardelijke liefde. Of je nu boos bent, ziek en verdrietig of blij en gelukkig; hij is er dan voor je. Altijd als je thuis komt, is hij blij om je te zien en word je enthousiast begroet. Elke dag en week, elke maand en jaar.
En uiteindelijk komen dan de dagen dat je verandering ziet. Dat het allemaal niet meer zo makkelijk gaat. Dat er complicaties komen en het met de gezondheid wat minder gaat. En dat gaat soms onopmerkzaam. Fai heeft altijd problemen gehad met zijn huid en vacht. Na een afkoelingsduik in de sloot was het steevast krabben en bijten tegen de jeuk of hijgen van de koorts bij een ontsteking. En hoewel er in de jaren maatregelen tegen zijn genomen die de problemen verlichten als bijvoorbeeld vers vlees en medicijnen zijn er op een gegeven moment zwaardere middelen nodig. Dan blijkt dat hij ontstekingen heeft in de lever.
En ook daartegen werkt blijkbaar weer een middel in de vorm van behandeling met Prednison en knapt hij zienderogen op en herstelt goed, ook tot verbazing van onze dierenarts. Maar inmiddels is er ook een verslechtering bij het lopen. De ontsteking die hij al geruime tijd aan zijn sprong heeft, speelt keer op keer op en wordt verergerd door een toenemende artrose. Behandeling van die ontsteking houdt bovendien een risico in, onstekingsremmers trekken een zware wissel op de werking van de lever.
Uiteindelijk komt dan het moment dat je een beslissing moet nemen en het is geen gemakkelijke. Je hond is nog niet doodziek en loopt met wat ongemak en wat schever. Maar je weet diep in je hart dat het niet echt beter meer kan worden en je hebt beloofd dat je voor hem zult zorgen en doen wat voor hem het juiste is. En dat is uiteindelijk lijden besparen.
Samen hebben we gisteren de avond doorgebracht. Lekker op de bank, kopje koffie en wat lekkers erbij zoals zoveel andere avonden. De dierenarts is bij ons thuis langs gekomen en heel rustig is Fai in slaap gebracht en van ons heen gegaan.
We zullen Fai nooit vergeten en zijn hem dankbaar voor al die fijne jaren samen.
Bezoek ook de website van mijn uitgeverij
