Flynn of the White Canadian

23 januari 1999 - 19 april 2013

Als kleine pup kwam ze ons gezin uitbreiden...

...en ze dacht dat ze een poesje was.

Ze was een voorbeeldige moeder voor haar (in totaal) 13 kinderen...

...en waakte als een volwaardig pleegmoeder over haar vele aangenomen kinderen.

Maar nu was ze zo moe, rust zacht, lieve Flynn.

Op donderdag 19 april 2013 hebben we afscheid moeten nemen van Flynn. Ze is ruim 14 jaar bij ons geweest, maar nu was ze zo moe dat ze niet meer verder kon. De afgelopen weken werd duidelijk dat ze hard achteruitging en nergens meer zin in had (behalve in eten natuurlijk ;-). Donderdag begaf haar achterlijf het en kon ze niet meer overeind komen. De dierenarts heeft haar bij ons thuis laten inslapen en nu ligt ze begraven in de bostuin van oma in Vught. Bij Belle.

Ik heb van Flynn meer ontvangen dan van menig vriend of familielid. Ik schrijf dit zonder enige bitterheid, maar om haar de plaats te geven die ze verdient. Want voor veel mensen is het niet te begrijpen hoe belangrijk een hond als Flynn in je leven kan zijn. Ze heeft onvoorwaardelijke liefde gegeven, maar ze heeft Emmie en mij ook geïnspireerd tot alles wat we op dit moment in ons leven doen. Ze heeft de relatie tussen Emmie en mij een extra dimensie gegeven door de bron voor een gezamenlijke passie te zijn, die met de steun van André en Emile en later met de komst van Carda en Bones steeds verder is gegroeid. Ze was niet onze eerste hond, maar wel de eerste die zo’n invloed op ons leven heeft gehad. Dat kwam door wie ze was.