Carda de la Galea

28 juli 2003 - 29 maart 2018

Carda kwam, zag en veroverde...

Ze was niet alleen een Spaanse waterhond, maar ook een Spaanse sneeuwhond.

Ook Carda genoot van haar pups (in totaal 15 in drie nesten).

Carda was altijd in voor actie, op het land...

...of in het water

In oktober 2003 kwam Carda bij ons wonen. Carda was van pup af aan een heel braaf hondje. Goede manieren leerde ze van Flynn en we hebben haar op dat vlak maar weinig bij hoeven te brengen. Jammer genoeg kon ze ook van pup af aan niet goed met andere honden opschieten en we hadden destijds zelf nog niet de vaardigheden om daar verandering in aan te brengen. Hondengezelschap was dus, zeg maar... niet haar ding. Maar verder kon je met haar lezen en schrijven.

In 2012 bleek Carda glaucoom te hebben waardoor een van haar ogen moest worden verwijderd. In 2014 volgde het tweede oog en sindsdien was ze dus helemaal blind. Ondanks die handicap is ze nog heel lang een blij en vrolijk hondje gebleven dat altijd klaarstond om mee te gaan speuren.

Vanaf half 2017 begon ze te tobben met haar gezondheid, blaasontstekingen en darmontstekingen wisselden elkaar af en ons vrolijke hondje werd steeds sneuer. Met groot verdriet hebben we in maart 2018 moeten besluiten haar te laten gaan.

Carda was echt mijn maatje. Haar vertrouwen in mij heeft me diep ontroerd. Ze vroeg heel weinig en gaf heel veel. Voor mijn gevoel is ze nog steeds bij me; waarschijnlijk zal dat altijd zo blijven.